Samanyolu televizyonundan Emre Karagülle ile 1 Şubat günü “dijital diplomasi” konusunda bir sohbet yaptık. Bu vesileyle program sırasında, 1980’li yılların başındaki dışişleri bakanlığı geldi aklıma. Sohbette de belirttiğim gibi, o günlerdeki çalışma şartlarımız bugüne kıyasla çok farklıydı. hemen her işimizi geleneksel yöntemlerle yapardık. Telefon sistemleri bile düzgün çalışmazdı. Bir kişiyi telefonla aramak istediğimizde ahizeyi kaldırdıktan sonra uzun süre “çevir sesi”ni duymak için beklerdik. Şehirler arası görüşmeler otomatik yapılamaz, şehir dışındaki kişilerle PTT’deki santral memurları aracılığıyla bağlantı kurulabilirdi.

o yıllarda bilgisayarlar da henüz hayatımıza girmemişti. Tüm yazışmalarımız, notlarımız, şimdi ancak müzelerde görebileceğimiz daktilolarla yazılırdı. Uluslararası gelişmeler ile ilgili olarak hazırladığımız notları sık aralıklarla değiştirmemiz gerektiği için, her defasında yeniden daktilo etmek çok zahmetli olduğundan, raporun geçerli bölümlerini paragraflar halinde kesip yeni bölümlerine yapışkanla ekler, sonra da fotokopi ile bu notlarımızı kullanıma sunulacak duruma getirirdik. Sonra elektrikli daktilolar çıktı. Yazı yazmak bu aletlerle kolaylaştığı için neredeyse elektriğin icadı gibi çok önemli bir gelişme ile karşı karşıya kaldığımızı zannettik.

Otuz yılda nereden nereye gelindi. Artık çipli bir hayat yaşıyoruz. Teknoloji hem özel, hem de çalışma hayatımızın vazgeçilmez bir bileşeni oldu. Neredeyse telefonu, bilgisayarı olmayan kimse kalmadı. Bilgisayarlarla yazı yazmak kolaylaştı. Kurumlar kağıtsız ofis alt yapısı kurarak belge iletişimi ve arşivlemyi tamamen dijital ortama taşımaya başladı. Biz de dışişleri bakanlığı olarak yaklaşık otuz yıldır günlük çalışmalarımızda bilişim teknolojisinden yararlanıyoruz.

Emre Karagülle ile dijital diplomasi alanına giren konulardaki sohbetimizde e-pasaporttan yeni kimlik kartlarımıza ve Wikileaks belgelerine kadar bir çok konuyu ele alma fırsatı bulduk. İlgilenenler için programın video dosyasını aşağıda sunuyorum.